Onların (ks) Sözleri Bıkkınlık Değil, Sıdk Ve Sefa Verir

Ebû Hüreyre (ra)’nin rivayet ettiği hadis-i şerifte: “İsrailoğullarının içinde öyle kimseler vardır ki, onlar peygamber olmadıkları halde kendilerine haber ilham olunurdu. Eğer ümmetim içinde de bunlardan bir kimse bulunursa (ki, şüphesiz bulunacaktır), muhakkak Ömer onlardandır.” (Buhârî, Fedâilu Ashâbu’n-Nebi 16) buyrulur.

Kerametin varlığı ve mahiyeti hususunda Aziz ve Celil olan Allah Kur’an-ı Kerim’de buyurmuştur ki: “Biz, hakikaten insanoğlunu şan ve şeref sahibi kıldık. Onları, (çeşitli nakil vasıtaları ile) karada ve denizde taşıdık; kendilerine güzel güzel rızıklar verdik; yine onları, yarattıklarımızın birçoğundan cidden üstün kıldık.” (İsra Sûresi, 70)

Kur’an ve Sünnet’e sadakatle tâbi olan mürşid-i kâmili görenler ve dinleyenler haz duyarlar. Sözleri bıkkınlık değil, sıdk ve sefa verir. Dilleri şeriat hikmetlerine, hakikat sırlarına ve mana inceliklerine tercümanlık eder.

Ayet-i kerimeleri ve hadis-i şerifleri güzel ve doğru anlamak ve bu hakka dair daha geniş bilgi öğrenmek isteyenler; Şeyhülislam Sadettin Efendi’nin (Sadettin Efendi’nin Fetevâsı, Şeyh Şaban-ı Veli Menâkıbı), Kayseri müftüsü Ahmet Remzi Efendi’nin (Müftü Ahmet Remzi Efendi, Kayseri Raşit Efendi Ktph., n.1174), Malkara kaza kadısı Ömer Ziyâüddin Dağıstanî’nin (Beyânât-ı Fetevâ-yı Ömeriyye) fetvalarından gereğince istifade edebilirler.

Ebû Ali Dekkâk (ks) şöyle diyor: “Mürebbisi olmayan kişi, kendi kendine hüdayinabit olarak biten bir ağaç gibidir. O, çiçek açar; fakat meyve vermez. Diz dize ve tedrici bir şekilde tarikatın adabını öğretecek bir mürşid-i kâmile bağlı olmayan müridin durumu da böyledir. Bu mürid hevâ ve hevesine uyar, başka bir kurtuluş yolu da bulamaz.”

Peygamber (sav) Efendimiz buyurdu ki:

“Dikkat edin, size bir şey tavsiye edeyim mi? Allah onunla günahlarınızı mahveder ve derecelerinizi yükseltir.” Ashab: Evet, Ey Allah’ın Resûlü, söyleyin, dediler. Resûlullah (sav): “Güçlüklere rağmen abdesti yerli yerince almak, mescitlere doğru adımınızı çokça atmak, namazdan sonra diğer namazı beklemek, Cenâb-ı Hakk’ın âsârını düşünmek. İşte bu rabıtanızdır, işte bu rabıtanızdır.” buyurmuştur.

Kaynak: Rabıta Risalesi / Miftâhu’l-Usûl

Tarikatın Menşei Nedir?

Tarikatın menşei; Kur’an-ı Kerim, Peygamber (sav) Efendimizin hadis-i şerifleri ve Ashab-ı kiramın hayatıdır. Bu kaynakların neşesiyle yaşanan hayata daha sonraları tarikat adı verilmiştir. İlm-i ledün ve tarikat, Cenâb-ı Hakk’ın şu emirlerine dayanmaktadır:

“(Ya Rabbi,) bizi doğru yola (kendilerine nimet verdiğin mutlu kimselerin yoluna) ilet.” (Fatiha Sûresi, 6)

“İşte bu, benim dosdoğru yolum. Artık ona uyun. başka yollara uymayın. Yoksa o yollar sizi parça parça edip O’nun yolundan ayırır. İşte size bunları Allah sakınasınız diye emretti.” (En’am Sûresi, 153)

“İşte, o peygamberler, Allah’ın doğru yola ilettiği kimselerdir. (Ey Muhammed!) Sen de onların tuttuğu yola uy. De ki: Bu tebliğe karşı sizden bir ücret istemiyorum. O (Kur’an), bütün âlemler için bir uyarıdır.” (En’am Sûresi, 90)

“Ey Resûlüm! De ki: İşte benim yolum budur, ben ve bana uyanlar bilerek (basiret üzere) Allah’a davet ederiz. Allah’ın şanı yücedir, ben Allah’a şirk koşanlardan değilim.” (Yusuf Sûresi, 108)

“Kim Allah’a ve Peygamber’e itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine nimet verdiği peygamberlerle, sıddıklarla, şehitlerle ve salihlerle birliktedir. Bunlar ne güzel arkadaştırlar!” (Nisâ Sûresi, 69)

“Bana inâbe eden kimsenin yoluna, (din işlerinde bana gönül veren, bana itaate devam eden ve benim yolumda olanlara) tâbi ol. Sonra dönüşünüz ancak banadır. Ben de size yapmakta olduğunuz şeyleri haber vereceğim.” (Lokman Sûresi, 15)

(Onlara şöyle denir:) “İşte bu, size (dünyada) vaad edilmekte olan şeydir. O, her tövbe eden, O’nun emrini gözeten için, görmediği halde sırf saygıdan dolayı Rahmân’dan korkan ve O’na yönelmiş bir kalp ile gelen kimseler içindir.” (Kaf Sûresi, 32-33)

“Ey iman edenler! Sabredin. Sabır yarışında (düşmanlarınızı) geçin. (Cihat için) hazırlıklı ve uyanık olun ve Allah’a karşı gelmekten sakının ki kurtuluşa eresiniz.” (Âl-i İmran Sûresi, 200)

“Ey iman edenler! Sabır ve namaz ile Allah’tan yardım isteyin. Şüphesiz ki Allah sabredenlerle beraberdir.” (Bakara Sûresi, 153)

“Allah katında en değerli olanınız, (O’na karşı gelmekten) en çok sakınanınızdır.” (Hucûrât Sûresi, 13)

“Allah’tan korkun ve bilin ki, Allah muttakîlerle beraberdir.” (Bakara Sûresi, 194)

“Ancak sabredip salih amel işleyenler böyle değildir. İşte onlar için bir bağış ve bir büyük mükâfat vardır.” (Hûd Sûresi, 11)

“Rabbini, içinden yalvararak ve korkarak, yüksek olmayan bir sesle sabah-akşam zikret ve gafillerden olma.” (A’raf Sûresi, 205)

“Ayaktayken, otururken ve yanlarınız üzere yatarken Allah’ı zikredin.” (Nisâ Sûresi, 103).

İnsan, kalp ve aklıyla, şeref ve özelliğiyle; kıyam, rükû’, secde, hamd ve senâ, tesbih ve tenzih ile sürekli zikretme gibi ibadetleri devamlı yapmaya yaratıkların hepsinden daha lâyıktır.

“Nihayet kullarımızdan bir kul buldular ki, biz ona katımızdan bir rahmet vermiş ve tarafımızdan bir ilim öğretmiştik.” (Kehf Sûresi, 65)

Yine tarikatın dayanağı olan hadis-i şeriflerden bazıları da şunlardır:

“İlim ikidir, birisi kalbe taalluk eden ilimdir ki, asıl faydalandıran ilim budur. Diğeri de lisana yönelik ilimdir ki, insanoğluna Allah’ın varlığı ve birliğini öğreten ilimdir.”

“Bâtın ilmi, Aziz ve Celil olan Allah’ın sırlarından bir sır, hikmetlerinden bir hikmettir. Onu, kullarından dilediğinin kalbine koyar.” (Kenzü’l-Ummâl, h.29390; Câmiu’l-Ehâdis ve’l-Merâsil, 14173; Feyzü’l-Kadîr, c.3, s.4)

Bu ilim, bâtın ilmidir ve Allah’ın sırlarından bir sırdır. Onu dostlarından dilediğinin kalbine akıtır. Ne melek ne beşer ona muttali olabilir.

Kaynak: Rabıta Risalesi, Miftâhu’l-Usûl

Rabıta Bir Bakıma Manevi Bir Görüşmedir

“Habibim, de ki: Eğer Allah (cc)’ı seviyorsanız bana uyun ki, Allah (cc) da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Çünkü Allah, çok bağışlayan ve merhamet edendir.” (Âl-i İmrân Sûresi, 31)

Rabıtaya bir delil de bu ayet-i kerimede Hz. Peygamber (sav)’e uyulmasını isteyen emirdir. Zira birine uymak, kendisine uyulanı görmeyi gerektirir. Bu görüş, ya hissi olarak görmekle ya da manevi olarak düşünce ve hayalde canlandırmakla gerçekleştirilebilir. Birçok kişinin başkalarını taklit ile hayatlarına yön verdiği düşünülürse bunun ne kadar doğru olduğu ortaya çıkar.

Şeyh Abdulğanî Nablûsî, Risâle-i Tâciyye’ye yazdığı şerhinde der ki: “Eğer rabıta, adabına riayet edilerek yapılırsa maksat tamamen hâsıl olur. Çünkü mürşid-i kâmil, müridin Cenâb-ı Hakk’a açılan kapısı ve onun vuslat sebebidir.”

“Kişi sevdiğiyle beraberdir.” (Tirmizî, Zühd 50, h.2388; Buhârî, Edeb 96; Müslim, Birr 165 (2640) hadis-i şerifi, rabıta için bir başka delildir. Kişinin başkaları ile beraberliği olgunluk ve kemâl bakımından büyük değer taşıyan bir keyfiyettir. Zira rabıta gözlerden evvel gönülleri doyurmak, kalbi Allah’a ve Resûlü’ne bağlamak için büyük bir vasıtadır.

Evliyaullah ile irtibat kurmak suretiyle gönüller yeşerir, kalpler mutmain olur. Rabıta bir bakıma manevi bir görüşmedir. Mürşidine rabıta eden mürid, mürşidinin bağlı olduğu silsile yoluyla Hz. Peygamber (sav)’i görmüş sayılır. Zira sahabelerin, Peygamberimizin sözlerini naklederken hadis kitaplarında geçen “Şimdi onu görür gibi oluyorum, onun şöyle yaptığını gözümle görür gibiyim.” tarzındaki ifadeleri bu tür hayalde canlandırmaların fıtrî ve tabiî olduğunu göstermektedir.

Kaynak: Rabıta Risalesi / Miftâhu’l-Usûl

Tevbe Etmenin Fazileti

Ebû Hüreyre (ra)’den rivayet edilmiştir; dedi ki: Resûlullah (sav) (bir hadis-i kudsî’de) Azîz ve Celîl olan Rabb’inden naklen buyurdular ki:

“Bir kul günah işledi ve ‘Ey Allah’ım! Günahımı affet!’ dedi.

Hak Teâlâ: ‘Kulum bir günah işledi; ardından da bildi ki, günahları affeden ve günah sebebiyle cezalandıran bir Rabbi vardır.’

Sonra kul tekrar günah işler ve ‘Ey Rabbim, günahımı affet!’ der.

Allahu Teâlâ: ‘Kulum bir günah işledi ve bildi ki, günahı affeden ve(ya) günah sebebiyle cezalandıran bir Rabbi vardır.’

Sonra kul dönüp tekrar günah işler ve: ‘Ey Rabbim, beni affeyle!’ der.

Allahu Teâlâ da: ‘Kulum günah işledi ve günahı affeden ve(ya) günah sebebiyle muâheze eden bir Rabbi olduğunu bildi. (Artık) dilediğini yapmış olsan da ben seni affettim!’ buyurdu.” (Müslim, c.3, Tevbe 29 (2758); Buhârî, c.8, s.199, Tevhid 35)

Bu mübarek hadis-i şerif, günahı defalarca tekerrür etse de kulun tevbesinin kabul edileceğine delildir. Bütün günahlarına birden tevbe etmek daha evlâdır.

Kurtûbî (ra) Hazretleri diyor ki: “Bu hadis, istiğfarın faydasının büyük olduğuna ve Allah’ın rahmet ve ihsanının genişliğine delildir. Yalnız istiğfar edince dil ile birlikte kalpte de bir pişmanlık hâsıl olsun. Yoksa maksat dili ile “Estağfirullah” deyip kalbi ile o günahta ısrar etmek değildir. Böyle bir istiğfar da istiğfara muhtaçtır.”

Allah Resûlü (sav) buyurdular ki:

“Allahu Teâlâ Hazretleri buyuruyor ki: Ey Âdemoğlu! Sen bana dua edip (affımı) ümit ettikçe, ben senden her ne sâdır olsa aldırmam, ben seni affederim. Ey Âdemoğlu! Senin günahın semanın bulutları kadar bile olsa, sonra dönüp bana istiğfar etsen, (günahının) çok olmasına bakmam, seni affederim. Ey Âdemoğlu! Bana arz dolusu hata ile gelsen, sonunda hiç şirk koşmaksızın bana kavuşursan, seni arz dolusu mağfiretimle karşılarım.”

Kaynak: Miftâhu’t-Tevhid ve’t-Takvâ

Bir Topluluk Allah Azze ve Celle’yi Zikir İçin Oturursa, Onları Melekler Kuşatır

Allahu Teâlâ (cc) kutsi hadiste şöyle buyurur:

“Kulum beni nefsinde gizli zikrederse, ben onu meleklerden bir topluluk içinde zikrederim. Beni bir topluluk (cemaat) içinde zikrederse, ben de onu refik-i a’lâda zikrederim.” (Kenzü’l-Ummâl, h.1796; Râmûzu’l-Ehâdis, s.329)

“Bir topluluk, Allah Azze ve Celle’yi zikir için otururlarsa onları melekler kuşatır, rahmet kaplar, üzerlerine sekinet iner ve onları Allah kendi katındakilere över.” (Müslim, c.3, Zikir 39 (2700); İbni Mâce, Edeb, h.3791; Tirmizi, c.5, Dua, h.3378)

Bunlarla ilgili olarak Efendimiz Aleyhisselâm şu müjdeyi vermektedir: “Cibril geldi de Allah Azze ve Celle’nin sizinle meleklere iftihar ettiğini haber verdi.” (Tirmizi, c.5, Dua 7, s.460, h.3379; Müslim, c.3, Zikir 11, s.2075, h.40 (2701); Müsned, c.4, s.92)

Kaynak: Miftâhu’t-Turuk

Münafığın Üç Alâmeti

Ebû Hüreyre (ra)’den rivayet edilmiştir; dedi ki: Resûlullah (sav) şöyle buyurdu:

“Münafığın alâmeti üçtür: Konuştuğu zaman yalan söyler, emanete ihanet eder ve söz verdiği zaman sözünde durmaz.” (Buhârî, c.3, s.162, İman 28/3; Müslim, c.1, İman 108 (59); Nesâi, İman 20, h.5017)

“Dört haslet vardır ki, kimde bu hasletler bulunursa o kimse (tam bir) münafıktır. Kimde de bunlardan biri bulunursa, onu bırakıncaya kadar kendinde nifaktan bir haslet var demektir: Emanet edilince ihanet eder, konuşunca yalan söyler, söz verince sözünde durmaz, husumet edince haddi aşar.” (Buhârî, c.1, İman 24; Müslim, İman 106 (58); Ebû Dâvud, c.5, Sünnet 16, h.4688; Tirmizî, İman 14, h.2634; Nesâî, c.8, İman 20)

İbni Ebî Müleyke rahîmehullah anlatıyor:

“Resûlullah (sav)’in ashabından olup da Bedir savaşına katılanlardan otuz kadarına yetiştim. Hepsi de kendi hesabına nifaktan korkuyorlar ve dinlerinde fitneye düşmekten kendilerini emniyette hissetmiyorlardı.” (Buhârî, c.1, İman 36)

Kaynak: Miftâhu’t-Tevhid ve’t-Takvâ

Abdest Aldıktan Sonra Okunan Dua

Ebû Hüreyre (ra)’den rivayet edilmiştir; dedi ki: Resûlullah (sav) şöyle buyurdu:

“Dikkat edin, size bir şey tavsiye edeyim mi? Allah onunla günahlarınızı mahveder ve derecelerinizi yükseltir.’

Ashab: ‘Evet ey Allah’ın Resûlü, söyleyin!’ dediler.

Resûlullah (sav) şöyle buyurdu:

‘Zahmetine rağmen abdesti güzel almak, mescitlere doğru adımı çok atmak ve namazdan sonra diğer namazı beklemektir. İşte bu ribâttır. (İşte bağlılık budur, işte bağlılık budur, işte bağlılık budur.)” (Müslim, c.1, Taharet 41 (251); Muvatta, Sefer 55; Tirmizî, c.1, Taharet 39, h.52; Müsned, c.2, s.438)

Ukbe b. Âmir (ra) anlatıyor:

“Üzerimizde develeri gütme işi vardı. (Bir gün) gütme nöbeti bana gelmişti. Günün sonunda develeri kıra ben çıkarıyordum. (Nöbetimden dönüşte) Resûlullah (sav)’e geldim; ayakta halka hitap ediyordu. Söylediklerinden (ancak) şu sözlere yetiştim:

‘Güzelce abdest alıp sonra iki rekat namaz kılan ve namaza bütün ruhu ve benliği ile yönelen herkese cennet vacip olmuştur.’

(Bunları işitince kendimi tutamayıp:) ‘Bu ne güzel!’ dedim. (Bu sözüm üzerine) önümde duran birisi: ‘Az önce söylediği daha da güzeldi!’ dedi. (Bu da kim diye) baktım. Meğer Ömer İbnü’l-Hattâb’mış. O, sözüne devam etti: ‘Seni gördüm, daha yeni geldin. Sen gelmeden önce şöyle demişti:

‘Sizden kim abdestini alır ve bunu en güzel şekilde yapar, sonra da ‘Eşhedü en Lâilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühû ve Resûlühû’ (Şehadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur ve yine şehadet ederim ki Muhammed aleyhisselâm Allah’ın kulu ve Resûlüdür.) derse kendisine cennetin sekiz kapısı da açılır; hangisinden isterse oradan cennete girer.”

Ebû Dâvud’un rivayetinde “…..abdesti güzel yaparsa…..” denmiştir.

Tirmizî’nin rivayetinde ise “…..Resûlühû…..” kelimesinden sonra “Allah’ım, beni tevbe edenlerden kıl, temizlenenlerden kıl.” duası da vardır.

Kaynak: Miftâhu’t-Tevhid ve’t-Takvâ

Abdestli Olduğu Halde Abdest Tazeleyen Kişinin Sevabı Nedir?

Resûlullah (sav) buyurdular ki:

“Sizden kim abdest suyunu hazırlar, mazmaza ve istinşakta bulunur (ağzına ve burnuna su çeker) ve sümkürürse, mutlaka yüzünden, ağzından, burnundan hataları dökülür. Sonra Allah’ın emrettiği şekilde yüzünü yıkarsa, sakal (ın bittiği mahallin) etrafından su ile birlikte yüzü ile işlediği günahlar dökülür. Sonra dirseklere kadar kollarını yıkayınca, ellerinin günahları su ile birlikte parmak uçlarından dökülür gider. Sonra başını mesh edince, başının günahları saçın etrafından su ile birlikte akar gider. Sonra topuklarına kadar ayaklarını yıkayınca, ayaklarının günahları, parmak uçlarından su ile birlikte akar gider. Sonra kalkıp namaz kılar, Allah’a hamd ve senâda bulunur, O’na layık şekilde tazimini gösterir ve kalbinden Allah’tan başkasını (n korku ve muhabbetini) çıkarırsa, günahlarından arınır ve annesinden doğduğu gündeki gibi (tertemiz) olur.” (Müslim, c.1, Müsâfirîn 294 (832)

“Kim abdestli olduğu halde abdest tazelerse, Allah bu sebeple kendisine on (misli) sevap yazar.” (Tirmizî, c.1, Taharet 44, h.59)

Kaynak: Miftâhu’t-Tevhid ve’t-Takvâ

Allah’a Ulaşmanın Sırrını Elde Etmek Rabıta Yolu İle Mümkündür

Rabbimiz tarafından gelen feyz-i Rabbanî’nin tastamam devam ettirilebilmesi için müminin, kâmil bir mürşidle beraber olması gerektiği Kur’an’ın nice ayetlerinde tebliğ edilir. Nitekim Peygamber (sav) Efendimiz nice hadis-i şeriflerinde bizi bu konuda uyarmaktadır. Bu emri yerine getirmek Allah’a ulaşmanın sırrıdır. Bu sırrı elde etmek de rabıta yolu ile mümkündür. Çünkü bizim çok kuvvetli düşmanlarımız vardır. Onların şerlerinden, verecekleri vesveseden kurtulmanın çıkar yolu hakiki bir mürşid-i kâmile sadakatle bağlanmaktır. O tehlikeden kurtuluşun ancak “Sadıklarla beraber olun.” sırrıyla gerçekleşeceğini Yüce Rabbimiz emretmiştir. Bu emrin künhü mümin için sarsılmaz bir kaledir. Bu kalenin muhafızı rabıta-i şeriftir. Rabıta ihmal edildiği zaman onun yerini pek şiddetli düşmanımızın askerleri alır. Onlar da bizim namazımızı, zikrimizi, diğer hayır ve hasenatımızı heba ettirir. İşte bu sonuçlarla karşılaşmamak için “Sadıklarla beraber olun.” emri defalarca tekrar edilmiştir.

Kaynak: Rabıta Risalesi / Miftâhu’l Usûl

Tarîk Kelimesi “Yol” Anlamına Gelmektedir

Günümüzde tarikatlar konusunda çok şeyler söylenmektedir. Ehli ve erbabı olmadığı halde tarikattan bahsetmek; duvar arkasında sesi işitilen, fakat kendisi bilinmeyen bir şahsın kıyafetinden söz etmek gibidir. Oysa İslam yolunun samimi yolcularının bunu kaynağından öğrenmeleri gerekir ki, vuslat-ı ilâhî gerçekleşebilsin.

“(Bana şöyle de vahyedildi:) Eğer yolda dosdoğru olurlarsa, mutlaka onlara bol yağmur yağdırırız ki, bununla onları imtihan edelim. Kim Rabbinin zikrinden (Kur’an’dan) yüz çevirirse, Rabbi onu gittikçe artan çetin bir azaba sokar.” (Cin Sûresi, 16-17)

İbni Cüzey şöyle der: “Mâen ğadekâ’dan maksat çok sudur. Bu, rızkın bollaştırılmasında kullanılmış bir işarettir. ‘Tarîk’ten maksat İslam yolu ve Allah’a itaattir. Yani, bu yolda dosdoğru yürüselerdi Allah onların rızkını mutlaka bollaştırırdı. Bu, ‘O ülkelerin halkı inansalar ve sakınsalardı, elbette üstlerine gökten ve yerden nice bereket kapıları açardık.” (A’râf Sûresi, 96) mealindeki ayete benzer. (Safvetü’t-Tefâsir, c.7, s.90)

Bu ayet-i kerimelerden şu anlaşılmaktadır: İnsanlar, cinler veya her ikisi doğru yolda gitselerdi, onlara bol rızık verir, onları daha rahat imkanlar içinde yaşatırdık.

Yine Ahkâf Sûresi’nde:

“….Kendisinden öncekini doğrulayan, hakka ve doğru yola ileten…” (Ahkâf Sûresi, 30) ayetinde geçen “tarîk” kelimesi “yol” anlamına gelmektedir.

Kaynak: Rabıta Risalesi / Miftâhu’l-Usûl